ในชีวิตผมการดำรงอยู่มายาวนานถึง 61 ปีแล้วนั้น ผ่านระบบการศึกษามาตามแบบไทยไทย ได้รับการสอนแเละเรียนรู้จากครูหลายคนทั้งในระบบโรงเรียนและนอกระบบ ได้เรียนรู้จากการทำงาน ทั้งจากนาย เพื่อน และลูกน้อง ชีวิตที่เริ่มในกลางศตวรรษที่ 20 และดำรงอยู่จนเข้าศตวรรษที่ 21 การเปลี่ยนแปลงเป็นไปอย่างรวดเร็วมาก เร็วตามความเร็วของเทคโนโลยี
ชีวิตคือศิลปะอย่างหนึ่ง สมัยก่อนเราไม่รู้ว่าจะต้องมีทักษะอย่างไร เราเป็นมาเป็นไปตามยถากรรม เค้าบอกเราทำอย่างไรเราก็ทำไป ไม่เคยดิ้นรนมากมาย แต่ในปัจจุบันการดำรงชีวิตดูเหมือนยากขึ้น หรือมนุษย์เราอ่อนแอลง การดำรงอยู่จึงต้องใช้เวลาเรียนรู้นานมากกว่าที่จะดำรงอยู่อย่างลำพังได้ เราต้องให้คนรุ่นใหม่เรียนรู้ทักษะชีวิต และทักษะวิชาชีพ หรือการเรียนการสอนแต่เดิมของเราทำให้เราอ่อนแอลง
ในยุคที่จะอยู่อย่างมีความหมายนี้ เราจึงต้องการทักษะที่เรียกว่า 4Cs ประกอบด้วย คิดอย่างเป็นระบบ(Critical Thinking) ทำงานร่วมกัน(Collaboration) การสื่อสาร(Communication) สร้างสรรค์และนวัตกรรม(Creativity and innovation) แล้วเราต้องหาครูสอนดี ซึ่งอาจหมายถึง ดุ ใจดี น่าเกรงขาม น่าเกรงใจ ทำสิ่งที่รัก ถ่ายทอดสิ่งที่รัก ปลูกสร้างศิษย์ที่รักให้รักสิ่งที่รัก สอนวิชาชีวิตสอนให้วิเคราะห์ชีวิต จนเราสามารถดำรงชีวิตได้ในทุกสถานการณ์ เราต้องการครูที่ให้ความรักกับลูกศิษย์อย่างไม่มีเงื่อนไข เพราะความรักเป็นหัวใจและฐานของการเรียนรู้ ความรักสร้างความรู้สึกปลอดภัย ความรักทำให้ไม่รังแกกัน ไม่เยาะเย้ยถากถางดูถูกดูแคลนกัน สร้างความเคารพต่อผู้อื่น นำไปสู่การเรียนรู้สิ่งต่างๆ เพื่อความเป็นมนุษย์ มนุษย์ที่ถูกปูพื้นฐานด้วยความรัก
แม้ผมจะอยู่ในช่วงสุดท้ายของชีวิต เป็นทั้งศิษย์และครูแต่หัวใจของผมยังคงปรารถนาที่จะสร้างความสัมพันธ์ต่อผู้อื่น(ไม่ว่าครูหรือศิษย์)ในมิติของความเป็นมนุษย์ มนุษย์ที่มีความสุข มั่นใจในตัวเองและเคารพผู้อื่น
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น