วันจันทร์ที่ 26 มิถุนายน พ.ศ. 2566

ในความเงียบ

กลางคืนอันหลับใหล สรรพเสียงสงบ สงัด มืดและเย็น
ฝนตก ปรอยๆ ซิๆ 
รุ่งสางฝนหยุดขาดเม็ด เช้าในวันอันยาวกว่ากลางคืน มาถึง
เสียงนกกาส่งสรรพเสียง เมื่อเห็นแสง ได้เวลาชีวิตของนก
สุนัขสองตัวส่งเสียง เห่า เมื่อเห็นคน ได้เวลาชีวิตของสุนัข
ชีวิตบางครั้งเงียบเสียง บางครั้งมีเสียง เป็นธรรมดาของเสียง
มนุษย์ได้ยินเสียงสรรพเสียง พูดคุย สื่อความ และอื่นๆ ได้ยินแล้วตีความ 
สรรพสัตว์ก็มีปฏิกริยากับเสียงเช่นกัน ตีความตามสัญชาติญาณ และการฝึกฝน
เมื่อไร้เสียง ท่าทางคือการสื่อสารเช่นกันเพียงแต่ตีความหลังการเห็น
บางครั้งไร้เสียง ไร้ท่าทาง มนุษย์ยังคงคิดได้ คิดไปเองได้อีก
กลางวันอันวุ่นวาย สรรพการเคลื่อนไหว สรรพเสียง สรรพมนุษย์ สรรพสัตว์ สร้างโกลาหล อลหม่าน
จิตสัมผัส พักในการรรับรู้ สงัดจากการคิด ได้เห็นเพียงแค่เห็น ได้ยินเพียงแค่เสียง ได้คิดเพียงแค่คิด




วันอาทิตย์ที่ 28 พฤศจิกายน พ.ศ. 2564

มนุษย์อยู่ได้ด้วยเมตตา

ในโลกที่เต็มไปด้วยทุกข์
ทุกข์จากสื่งบีบคั้นทั้งปวง
ในโลกที่มีทุกข์ยังมีความเมตตา
มนุษย์อยู่ได้ด้วยเมตตา


วันศุกร์ที่ 20 มีนาคม พ.ศ. 2563

ความกลัว

ในโลกของความไม่รู้ อันตรายรอบด้าน 
เบียดเบียน เอาเปรียบ ทำร้าย
แย่งชิง หลอกลวง มอมเมา
ไร้กฎกติกา ไร้ความเป็นธรรม
มนุษย์ไร้ที่พึ่ง ทั้งกายใจ
ว้าเหว่ สับสน
ความหวาดกลัวแผ่ไปทั่ว
อากาศขมุกขมัว ฝุ่นควัน เชื้อโรค
สติ เมตตา อดทน หวั่นไหวใน กลัว
แสวงหาความรู้ ในใจหวาดกลัว
ถามหาความกล้า ความกล้าหลบหาย
หายไปมากกว่าหกปีแล้ว
เราอยู่กับความกลัวมานานเกินไป
ถูกทำให้หวาดกลัวจนเคยชิน
เสพคุ้นความกลัวเป็นอาหาร
อิ่มเอม พอเพีบง ขาดไม่ได้
ความกลัว

วันพฤหัสบดีที่ 19 มีนาคม พ.ศ. 2563

คับแค้น

วันที่ แคบ ใจที่ขุ่น
คับแค้นใจ
อดทนไม่เพียงพอ
เมตตาไม่มีผล
คนคับแค้น