ผมนั่่งดูละคร บ้านนี้มีรัก แล้ว มองดูตัวเอง ไม่เคยมีบ้าน ไม่เคยมีรัก
เมื่อวันที่ ๒๕ ก.ย. ๕๔ เป็นตอนที่พ่อแฮงค์ขอโทษลูกมิกซ์ ที่ผิดพลาดจากเมาแล้วขับทำให้ลูกมิกซ์ถูกล้อว่าเป็นลูกขี้คุกขึัเมา มันสะเทือนใจผมมาก ผมถูกล้อว่าลูกไม่มีพ่อ มาตั้งแต่เด็ก พ่อกับแม่ผมแยกทางกัน
ผมตะโกนไปว่า พ่อไม่เคยขอโทษผม แต่ผมอภัยให้พ่อ(พูดด้วยอาการประชดขาดสติ)
พ่อผมทำงานโรงงานยาสูบแยกทางกับแม่ก่อนผมเกิดผมไม่รู้ว่าพ่อกินเหล้าหรือปล่าว แต่ผมไม่เคยได้อบอุ่นกับพ่อ?
ผมยังตะโกนต่อว่า เดี๋ยวนี้ผมก็่ ขี้เหล้า ขี้ยา และสำส่อนเหมือนพ่อ (ผมตะโกนไปทั้งทั้งที่ไม่เคยสัมผัสชีวิตพ่อสักครั้ง)
บางอย่างทำให้ผมฉุกคิด สิ่งดีๆ ที่พ่อทำให้ผมมีบ้างไหม?
ผมเอาสิ่งที่ผมภาคภูมิใจไปให้พ่อดูเมื่อวัยเยาว์ พ่อไม่เคยแสดงออกว่าชื่นชม ผมทำอะไรตั้งมากมายแต่ไม่เคยได้รับการชื่่นชมจากพ่อ
พลันผมคิดได้ พ่อเคยทำสิ่งที่ดีที่สุดให้ผม ทำไมผมลืมไปได้
เมื่อตอนผมบวชเมื่ออายุ ๒๐ ปี พ่อไปงานบวชของผม ผมกราบขออภัยและพ่อให้อภัยผมได้บวช อย่างน้อยพ่อก็ให้อภัยและให้เวลาผมในช่วงเวลาที่สำคัญ ไอ้ลูกไม่มีพ่อ ก็มีพ่อ แล้วไง ผมยังต้องการอะไรอีก
ขอบคุณครับพ่อ ขออภัยครับพ่อ ผมเขลาเบาปัญญา
ขอบคุณครับพ่อ ที่ได้เสียสละเวลามาให้ผมได้บวชอย่างสมบูรณ์ เป็น ลูกที่มีพ่อกับเขา
อันที่จริงถ้าผมพาลูกๆ และภรรยาๆ ไปหาพ่อ ผมคงได้รับการต้อนรับที่ดีจากพ่อ เป็นเพราะผมเองที่ไม่นำพา ไม่ทำ ไม่คิดที่จะทำ
พ่ออยู่กับที่ แต่ผมเคลื่อนที่ ไปทำงานที่ต่างๆ ความแค้นเคืองทำให้ผมห่าง ห่าง ห่าง และไม่เคยคิดว่าจะไปหาพ่อ
อย่าว่าแต่พ่อเลยนะครับ แม้แต่ญาติพี่น้อง หรือกระทั่งแม่ ผมก็ไม่คิดจะถามหา
แม่เห็นลูกชายผม(เกิดกับภรรยาคนที่สอง)เมื่อก่อนแม่จะละสังขารไปเพียง ๑๕ วัน เห็นหลานชายเมื่อเขาอายุ ๙ ขวบ
อยากจะบอกว่า ผมไม่เคยมีบ้าน ไม่เคยมีรัก ยากไร้ไปทุกสิ่ง
ผมยังแก้ปมด้อยของตัวเองไม่ได้ แม้อายุ ๕๙ ปีแล้ว
ผมเรียนรู้อะไรบ้าง ๕๙ ปีแล้ว ไม่มีคำตอบครับ
