ความจริง ความงาม ความดี เป็นเช่นนั้นเอง

เหตุการณ์มากมายในโลกมักถูกจัดให้อยู่ในประเภทต่างๆ ด้วยคำพิพากษาตัดสินจากกรอบข้างในของตน เราไม่ได้รู้รอบทั้งหมดขององค์ประกอบที่ทำให้เป็นไป แต่เราบอกว่าแค่นี้ก็พอแล้ว

ยกตัวอย่าง เหตุการณ์ที่ผ่านมานานแล้ว

27 ธันวาคม 2553 เวลาประมาณ 21.45 น. รถตู้โดยสารประจำทาง วิ่งจากมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ รังสิต มุ่งหน้า บีทีเอสจตุจักร มีผู้โดยสารเต็มคันรถ เมื่อมาถึงที่เกิดเหตุ ช่วงทางด่วนโทลล์เวย์ฝั่ง ขาเข้า บริเวณหน้ามหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ บางเขน จู่ ๆ รถเก๋งที่วิ่งมาด้วยความเร็วสูงเกิดพุ่งเข้าชนท้าย ทำให้รถตู้เสียหลักพลิกคว่ำหลายตลบ แรง เหวี่ยงอย่างรุนแรงทำให้ประตูรถตู้เปิดออก และมีผู้โดยสารกระเด็นออกจากรถ ร่วงจากทางด่วนตกลงมาด้านล่าง ซึ่งเป็นถนนวิภาวดี เสียชีวิตทันทีรวม 8 ราย เป็นชาย 5 ศพ หญิง 3 ศพ และบาดเจ็บอีก 7 ราย เป็นชาย 4 ราย หญิงอีก 3 ราย
หลังจากนั้นมีการตัดสินพิพากษาโดยสังคมอย่างรุนแรง ผมสืบค้นใน google (ข่าว+รถตู้+เด็กอายุ16)พบว่ามีเรื่องนี้ถึง 9,480,000 รายการ(เมื่อวันที 26 ม.ค. 55 เวลา 14:29 น.)ข่าวนี้สร้างแรงสะเทือนไปมากมาย ต่อความจริง ความงาม ความดี การตัดสินจากสังคมรุมเร้า เร่งเราให้เห็นว่า เหตุการณ์นี้(ความจริงที่ถูกสื่อออกมา)เป็นที่ไม่พึงปรารถนาในสังคม ที่มีความงามและความดีเยี่ยงนี้
ความจริงของเหตุการณ์ทั้งหมดเป็นอย่างไรเราไม่อาจรู้ได้ ผู้ประสบด้วยตนเองเห็นเพียงส่วนที่ตัวประสบ เรานำมาปะติดปะต่อ และประกอบขึ้นเป็นความจริงในใจ
ความงาม และความดีของเหตุการณ์นี้จึงไม่อาจสัมผัสได้เพราะความจริงที่ประกอบขึ้นเองนั้นปิดกั้นไม่ให้เห็นความงาม และความดี

อีกเหตุการณ์หนึ่ง
วันนี้( 26 ธ.ค.2554) พนักงานสอบสวน สภ.เมืองพัทลุง รับแจ้งเหตุยิงกันตายหลายรายในค่ายกองร้อย ตชด.ที่ 434  หมู่ 15 ต.ควนมะพร้าว ตรวจสอบที่เกิดเหตุบนที่นอนในป้อมรักษาการหน้าค่ายพบศพ ตชด. มีบาดแผลถูกยิงเข้าใต้คางทะลุ นอนกอดอาวุธปืนเอชเคอยู่ บนพื้นพบปลอกกระสุน 1 ปลอก ส่วนด้านหลังค่ายห่างออกไปไม่ไกลเป็นอาคารฝ่ายสืบสวนภายในโรงครัวมีการตั้งวงสุรา พบศพผู้เสียชีวิตถูกยิงด้วยปืนขนาดเดียวกันอีก 6 ศพ เสียชีวิตในโรงครัว 3 ศพ และพงหญ้าหน้าโรงครัว 3 ศพ และส่งโรงพยาบาลบาดเจ็บหนึ่งคน
ความจริงของเหตุการณ์นี้เป็นเช่นไร ผู้ที่รอดเพียงหนึ่งเดียวอาจรู้เพียงส่วนที่ตนสัมผัสเท่านั้น แล้วความงามความดีในตัวเราเริ่มทำงานอีกครั้ง แล้วความสยดสยอง หรือสิ่งอื่นเข้ามาบดบังทำให้ไม่สามารถสัมผัส ความจริง ความงาม ความดีได้

อาจารย์สอนว่าทุกทุกเหตุการณ์มีความจริง ความงาม และความดีประกอบให้เป็น หากเราสัมผัสไม่ได้นั่นหมายความว่าเรายังเข้าไม่ถึงสิ่งนั้น เข้าไม่ถึงเนื่องจากความคิดของเรา ปิดกั้นความรู้สึก และหัวใจของเราออกจากสิ่งนั้นๆ อคติของเรา นำพาเราออกจากความจริง ความงามและความดี เพราะเพียงรับรู้ได้เพียงบางส่วนเท่านั้น
เมื่อความตายเกิดขึ้น จึงเห็นความจริง ความงาม ความดี ของการมีชีวิตอยู่
เมื่่อโทสะเกิดขึ้น จึงเห็นความจริง ความงาม ความดี ของความเมตตากรุณา

เหตุการณ์ต่างๆ ผ่านไป กระแสอารมณ์ร่วมผ่านไป เราก็จะละเลยที่่จะค้นหาต่อไป
เรามักเผชิญกับเหตุการณ์ต่างๆ ด้วยความคิด
หากเราเผชิญกับเหตุการณ์ต่างๆ ด้วยการสังเกตุ สังเกตุที่ไม่มีความคิด ความรู้สึก เราจะเห็นความเป็นเช่นนั้นเอง

เมื่อเห็นความเป็นเช่นนั้นเอง ความจริง ความงาม ความดี จึงปรากฎตัวและหากปราศจากความคิด ความรู้สึก เราจะสัมผัส สรรรพสิ่ง ได้อย่างเป็นเนื้อเดียวกันกับ สรรพสิ่ง
ความจริง ความงาม ความดี เป็นเช่นนั้นเอง

จากสองเหตุการณ์นี้ ผมสัมผัสถึงความเมตตากรุณาจากโทสะที่ผู้คนมี โทสะนั้นกระแทกความเมตตากรุณาให้หลั่งรินออกมาจากภายใน ไม่ว่าจะเป็นโทสะของผู้จากไปหรือผู้ดำรงอยู่ ผมสัมผัสถึงการให้อภัยจากคำคาดโทษพิพากษาของสังคม ไม่ว่าจะเป็นตามกฎหมายหรืออารมณ์สังคม ผมสัมผัสถึงการชมเชย ปล่้อยวาง และจุดประกาย จากอารมรณ์ริษยา คับแค้น และสิ้นหวัง ผมสัมผัสถึงคำแนะนำ จากคำตำหนิติเตียนไม่มีทางออก ผมสัมผัสถึงอนาคต จากอดีตที่จบลงแล้ว

ไม่มีผู้ใดรู้ว่าคนไม่รู้จักกันเมื่อสัมผัสกันเพียงชั่ววูบก็ทำให้ชีวิตตกล่วงไป
ไม่มีผู้ใดรู้ว่าคนที่คบกันมานานเมื่ออารมณืชั่ววูบมาสัมผัสก็ทำให้ชีวิตตกล่วงไป
แต่เราได้เรียนรู้ว่าสิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นแล้ว



ผมยังเชื่อว่าเราสามารถที่จะทำให้ปรากฎซึ่งความเมตตากรุณาโดยไม่จำเป็นต้องเห็นจากโทสะ และความจริง ความงาม ความดี ทั้งหลายไม่ว่าจะเป็นการให้อภัย การชมเชย การปล่อยวาง และการจุดประกายสร้างสรรค์จะเผยตัวตนได้โดยไม่ต้องพึ่งเหตุการณ์คล้ายข้างต้น
ด้วยการปรากฏเช่นนั้น
ความจริง ความงาม ความดี เป็นเช่นนั้นเอง