เรียนรู้อยู่กับลมหายใจ

วันทุกวันของเราเริ่มต้นจากเช้าเมื่อตื่นจากหลับไหล นั่งทบทวนตนก่อนลุกจากที่นอน พับผ้าห่มไปด้วย
เมื่อตื่นขึ้นความคิดเริ่มทำงาน การทบทวนตนเองก็เป็นการคิดอย่างหนึ่ง ลองละทิ้งการคิดไว้ในที่ทางของเขาไม่ใส่ใจ จัดผ้าห่มไว้ที่ที่ กลับมาตรวจตราร่างกาย ทำความรู้สึกกับร่างกาย ลมหายใจผ่านเข้าออกอย่างสม่ำเสมอ ปิดตาสำรวจความรู้สึกตามร่างกายเริ่มจากปลายเท้าขึ้นมา
สำรวจพร้อมทั้งขอบคุณร่างกายนี้ที่ได้อาศัยมาด้วยดีเป็นเวลาหลายปีแล้ว
สำรวจพร้อมทั้งขอโทษที่ไม่ได้ดูแลให้ดี
สำรวจพร้อมทั้งยินดีที่ยังได้อาศัยกายนี้ต่อไป กายนี้ช่างอัศจรรย์ยิ่งและมีค่าเหลือเกิน
ไล่ความรู้สึกจากข้างนอกอย่างช้าๆ แข้ง หัวเข่า ขา ท้อง หน้าอก แขน มือ ลำคอ ศรีษะ หู จมูก ปาก จบภายนอกแล้ว สำรวจภายใน ลิ้นลำคอ หัวใจ ปอด กระเพาะ สำใส้ ตับ ใต ม้าม และของแข็ง ของเหลวในกาย
ตั้งกายตรงทรงกายมั่น ลืมตาแล้วลุกขึ้นยืน ทำสติรู้อยุ่ ทำความสะอาดร่างกายตอนเช้าพร้อมทั้งขับถ่ายปัสสาวะ เปลี่ยนเครื่องแต่งกาย
ระหว่างอาการทางกายเหล่านั้น อาการทางใจยังวิ่งวุ่น คิดไปต่างๆ นานา ระลึกไปในอดีตที่ผ่านมาแล้ว นานมากบ้าง เร็วๆ นี้บ้าง เมื่อระลึกนึกถึงแล้วกรอบของเรื่องต่างๆ ก็มาจับทำให้คิดต่อ พยายามสะบั้นความคิดได้เป็นช่วงๆ ความคิดบางอย่างเร็วมากมาโดยอัตโนมัติสะสม เวลาดึงออกมาไม่รู้ว่ามาได้อย่างไร แต่พอรู้ตัวจะจัดการกับมัน กลับเป็นว่าหามันไม่เจอ มันซ่อนอยู่ลึกเร้นและทำงานอัตโนมัตอย่างน่ากลัว จึงรู้ตัวบ้างไม่รู้ตัวเพลินไปถึงไหนต่อไหนกว่าจะกลับมาได้ พยายามให้ความคิดอัตโนมัติเช่นนี้ไม่ทำงาน โดยทความรู้สึกตัว รู้ถึงจุดประสงค์ที่จะทำ จับสติกับกายให้รู้ว่าการเคลื่อนไปเป็นอย่างไร ทิ้งความคิดไป แต่ความต่อเนื่องของอาการนี้ยังไม่นิ่งพอ ยังกวัดแกว่งไปมา อารมรณ์ที่มาถึงจึงก่อเวทนาขึ้น สังเกต ดู รู้อยู่ไม่คิดต่อ พลัดตกไปบ้าง
เสร็จจากธุระส่วนตนแล้ว เข้าไปในครัว เก็บภาชนะที่ล้างไว้แต่เมื่อวานตอนค่ำเข้าที่ ภาชนะมีทึ่อยู่ของมันเมื่อเข้าที่แล้วก็ดูเรียบร้อย เก็บเสร็จเดินออกกำลังโดยเดินรอบโต๊ะรับประทานอาหาร การเดินอย่างเงียบๆ ไม่เร็วไม่ช้า ออกกำลังและระวังความคิดไปพร้อมกัน เดินนับก้าว เดินขยับแขนขึ้นลงกางและหุบสลับไปมา นับก้าวละหนึ่งพยางค์ ถึงประมาณ ห้าร้อย เป็นอันออกกำลังกายและจิตเสร็จ
ส่งลูกไปโรงเรียน โบกมือส่งท้ายให้กันและบอกว่าแล้วพบกันตอนเย็น ส่งลูกไปนี้ความคิดทำงานอีกแล้ว เหมือนการจากแบบชั่วคราวเวลาไม่นาน ไม่ได้ปรารถนาอะไร เดี๋ยวก็พบกันตอนเย็น ตามดูความคิด ไม่ปรุงต่อไปจากนั้น ให้เรียนรู้การพลัดพรากแม้เพียงชั่วคราว เกิดขึ้นตั้งอยู่แล้วดับไป ความคิดจรมาบรรจบ อันนี้เป็นสัญญา ไม่ใช่ปัญญา ดูแล้วก็วางเสีย
ต่อด้วยรดน้ำต้นไม้
กิจกรรมยาวเช้าดูหมดไปอย่างไร้ประโยชน์ต่อครอบครัวและคนรอบข้าง ค่อยมาสังเกต เรียนรู้อยู่กับลมหายใจต่อครั้งหน้าครับ