คิดถึงอาจารย์

ชีวิตคนมีวิกฤติ เรามักจะจำคนที่พาเราออกจากวิกฤติได้เสมอ 
ช่วงชีวิตเมื่อปี พ.ศ. ๒๕๓๗ วิกฤติของชีวิตครั้งที่เท่าไรจำไม่ได้ เป็นเรื่องส่วนตัวที่ค้างคาและก่อเกิดปัญหาอีกมากมายตามมา
ช่วงนั้นชีวิตมีศีลธรรมบริบูรณ์ ทานอาหารมื้อเดียว ออกกำลังกาย ไม่ดื่มสุรา และเสพบุหรี ดูเหมือนประสพผลสำเร็จตามทางโลกย์ ได้ตำแหน่งใหม่ที่น่าชื่นใจ กำลังเรียนปริญญาโทใกล้จบ ได้รับเครื่องราชอิสริยาภรณ์ เป็นครั้งแรก(และครั้งเดียวในชีวิตทั้งที่ไม่ได้คาดหวัง แต่ขณะเดียวกัน คนที่อยู่กันมา ๑๗ ปี ก็ขอหย่า ชีวิตสุดโต่งข้างธรรมเลยกลับมาเป็นสุดโต่งข้างอธรรม
ดื่มสุรา เสพบุหรี และเพริดเพลินกับนารีแสงสีเสียง อะไรที่ทำให้ลืมความจริงได้มอมเมาเข้าไป

ผมพบกับอาจารย์โสรีช์ครั้งหลังสุดในปี พ.ศ. ๒๕๕๕

 ผมพบกับ อาจารย์โสรีช์ โพธิแก้ว ในการอบรมสัมมนาที่หน่่วยงานเป็นผู้จัด ผมขอคำปรึกษาจากอาจารย์ อาจารย์รับฟัง นิ่ง ผม ระบาย จบวันนั้นด้วยการเปลี่ยนแปลงชีวิต ผมตัดสินใจละทุกอย่างในปัจจุบัน ออกจากบ้านที่มีเป็นหลังแรก หลังที่ไม่ค่อยได้อยู่ด้้วยกัน กลับไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ พักบ้านพักที่หน่วยงานจัดให้ไม่ขนสมบัติใดไปนอกจากของส่วนตัว เสื้อผ้า คอมพิวเตอร์ ใส่หลังรถกระบะยังไม่เต็ม 
ไปดำเนินชีวิตตามยถากรรมของตน
อาจารย์กระตุ้นให้ผม เข้าใจปัจจุบัน เห็นทางเลือก เลือกและตัดสินใจ ไม่ลังเลโดยผมกำหนดวันและลงมือปฏิบัติ ชีวิตที่เลือกของผมจีงเริ่มใหม่อีกครั้ง
ระลึกถึงอาจารย์เสมอ
ในชีวิตผม เมื่อมาถึงทางเลือกผมนึกถึงคำถามของอาจารย์ แล้วตั้งคำถามกับตัวเอง เพื่อเข้าใจปัจจุบัน เห็นทางเลือก เลือกและตัดสินใจ ไม่ลังเลที่จะปฏิบัติการ

ชีวิตของคนเราวิกฤติมีหลายครั้ง วิธีออกจากวิกฤติที่ดีนำพาเราไปได้เสมอ 

วิธีของอาจารย์ทำให้ผมผ่านวิกฤติมาจนเกษียณอายุได้
ขอบคุณอาจารย์มากครับ